Vandaag had ik een brainfart 
?
? zoals sommigen dat zo mooi noemen.
Een ingeving die mij een inzicht gaf.
Ik stond op station Amsterdam Centraal en keek.
Ik keek en zag…..mensen. Mensen met rimpels, met littekens, met ogen die afwezig waren of juist heel alert stonden. Ogen waarin zorgen, pijn en ervaringen te lezen waren. Mensen die getekend zijn door het leven.
Toen begon ik me voor te stellen hoe die mensen er hebben uitgezien toen ze nog kind waren. Soms zie je dat heel duidelijk bij iemand en soms is het moeilijk voor te stellen dat iemand ooit kind is geweest.
Één ding is zeker, we waren allemaal kind! Onbevangen zijn we allemaal de wereld in gekropen. Open en vrij van belemmerende overtuigingen bewogen we ons allemaal door onze eerste tijd hier op aarde. We zochten de verbinding op met onze ouders en anderen in de omgeving, dat ligt in onze diepste aard.
En dan…,voor de één wat sneller dan voor de ander, doen we ervaringen op, in verbinding met andere mensen. Ervaringen die iets met ons doen. We leven en het is niet te voorkomen. Ervaringen die we opvatten als afwijzing, die onveiligheid laten voelen, ons ongewenst doen voelen, ervaringen die we niet fijn vinden en die ons, onbewust, iets leren. Ervaringen die brongedachten worden.
‘Dit wil ik nooit meer meemaken’
‘Mensen zijn niet vertrouwen’
‘Ik ben niet te vertrouwen’
‘Ik mag hier niet zijn’
‘De wereld is een onveilige plek’ ….enzovoorts.
Onbewust vormen die gedachten een stevig fundament voor een beperkt leven.
Een leven waarin je jezelf beschermd tegen die vervelende ervaringen en daarmee jezelf afschermt in het contact met andere mensen. Zo zijn we in gevecht met onze menselijke aard. Verbinding betekent pijn, denken onze hersenen voor ons.
Die gedachten, de, soms onprettige, vormen van gedrag die daaruit voortkomen, de bevestigende ervaringen die daar weer uit voortkomen tekenen ons…..dat is wat we aan de buitenkant allemaal kunnen zien.
En toch…ergens daar binnen zit nog steeds dat geweldige kind! Dat superschattige lieve jongetje of meisje waarmee de wereld lichter werd
Met die blik stond ik naar de mensen te kijken en kreeg een hele brede lach op mijn gezicht.
Koester dat kind in zijn wijze onbevangenheid, troost het wanneer het huilt, pak het op wanneer het bang is en zet het weer neer om de wereld in te rennen.
Over de foto: Dit ben ik als klein jongetje in zijn element. Niks verandert! 
