Van wond naar wonder!
Jezelf- of de ander verlaten….
Een thema dat veel is langsgekomen in het Toptraject.
Als je je terugtrekt en stil wordt, als je gaat pleasen en gladstrijken, als je je aanpast ten koste van jezelf, is dat gelijk aan jezelf verlaten.
Jezelf verlaten…
Waarom doe je dat?
Omdat er nog iets ergers is dan dat.
De ander verlaten.
Want….
Als je de ander verlaat, wie ben jij dan nog?
?
In ons mensen, zetelt een diepgewortelde angst om alleen te zijn.
Dat is logisch. Lang geleden, toen we onder barre omstandigheden leefden, betekende alleen zijn een zekere dood. We hadden elkaar nodig om te (over)leven. Een deel van ons brein zit nog altijd in die fase. Het ervaart op onbewust niveau doodsangst en stuurt ons gedrag zo, dat we liever onszelf verlaten dan de ander.
Daarbij komen nog de ervaringen die we opdoen in onze kindertijd.
Hoe belangrijk is het voor een kind om gezien en gehoord te worden?
Als kind ‘leer’ je bevestiging en erkenning te oogsten door allerlei soorten gedrag in te zetten. Wederom is dit gekoppeld aan overleven.
Vanuit een tekort aan gezien worden ontstaan (overlevings)mechanismen die vaak te maken hebben met aanpassing.
‘Als ik stil ben, vind mama mij lief,
als ik de tafel afruim, wordt er geapplaudisseerd,
als ik grappig doe, moet papa lachen’
We maken dit allemaal in meer of mindere mate mee.
?
Je wordt een kameleon die meekleurt en zich aanpast aan wat je denkt dat je omgeving nodig heeft. Zo wordt je gezien, erkent en gewaardeerd.
In het volwassen leven neem je deze mechanismen mee in je nieuwe relaties. Als een rugzakje van informatie. ‘Zo zit de wereld in elkaar. ‘
Dat aanpassen laat zich in allerlei vormen zien.
Je gaat bijvoorbeeld heel hard werken om de ander tevreden te houden.
Je wordt stil om niet teveel stof te doen opwaaien.
Je doet precies dat waarvan je denkt dat de ander het fijn vind.
Je maakt je groter, kleiner, grappiger, vriendelijker, dommer, slimmer, enthousiaster, wijzer, mooier, lelijker, saaier, interessanter, dramatischer, gevoeliger, sterker, zwakker enzovoort, …. dan je bent…..
Jezelf verlaten
Jezelf verlaten om conflict/verwijdering te vermijden en de ander ‘tot vriend’ te behouden.
Dit kan een gevoel van verlamming en/of spanning geven in het lichaam omdat je over je grenzen gaat.
Uiteindelijk ontstaat er een diepe vermoeidheid en soms zelfs ziekte.
De dubbelheid van deze dynamiek is dat we met al deze aanpassingen onszelf niet echt laten zien aan de ander.
En daarmee dus ook de ander verlaten…….
Het gevolg hiervan is een gevoel van eenzaamheid en verwijdering aan beide kanten.
Gedachten als:
‘Ben je er voor me?’
‘Kan ik op je rekenen?’
‘Ik kan het ook nooit goed doen!’
‘Wanneer is het nou eens genoeg?’
voeren dan de boventoon en er ontstaat slachtofferschap wat beide partijen uit hun kracht haalt.
Wat is de onveiligheid die je ervaart?
Wat is er nodig?
Wat heb jij nodig?
Wat is jouw onderliggende behoefte?
?
Dat we in de dynamiek terechtkomen is onvermijdelijk.
Triggers zullen er altijd zijn. Hoe meer (in)zicht we op deze triggers hebben en onszelf kunnen geruststellen, hoe sneller de situatie weer rustig en liefdevol wordt.
Hoe?
Door bijvoorbeeld met alle aandacht naar je gevoel te gaan en je brein korte tijd zachter te zetten. Geef jezelf zintuigelijke ervaringen, vertraag en luister naar wat je lichaam je vertelt.
Kom weer bij jezelf aan…..
Door dit verbinden met jezelf, kun je je met de ander verbinden.
Door je te verbinden met de ander, ervaren we veiligheid en eenheid.
Weet, dat al deze schrijfsels uit ervaring, zelfonderzoek voortkomen en dat de schrijver nog altijd ‘uit de bocht kan vliegen’ en volop in proces is en blijft ?
Met dank aan mijn lieve vrouw die mij hierin wakker maakt en houdt.
Van wond naar wonder!
Fijne dag,
Jawi
