Dit zijn woorden die ik niet zo lang geleden zei tijdens een dag systemisch werken met 400 mensen van de verdiepersgroep van 365 Dagen Succesvol. ‘Omarm de dood, dan neem je het leven’ hoorde ik mezelf nogmaals herhalen en de zin bleef nog lang nazinderen in de zaal.

De zin kwam voort uit een oefening die ik mocht begeleiden vanaf het podium. Een oefening over het leven en de dood. Een oefening waarin de deelnemers onderzochten hoe dicht ze bij de dood stonden en hoe dicht bij het leven.

Angst en vitaliteit

We zijn geneigd om dood te zien als het einde. Het einde van het leven.
Dat gegeven maakt veel mensen ongerust en angstig voor het onvermijdelijke.

Angst zorgt ervoor dat we vaak in een alerte staat zijn en dit maakt moe. Het holt uit, tast de vitaliteit aan en dat is nou juist wat we niet willen!

Een ander woord voor vitaliteit is namelijk levenskracht of een overvloed aan levensenergie.
Vita betekent leven.
Vita betekent ook de mate waarin je dingen kunt doen. Het feit dat je fysiek, mentaal en emotioneel ruimte hebt om ergens aan te werken.

Kortom Levenslust en energie.
Hoe dubbel is dit? Angst voor de dood zorgt ervoor dat je minder vitaal wordt.
Minder levendig en daarmee dus … meer dood.

Oefening!

Dit is een oefening die je zelf thuis of buiten kunt doen.
Leg twee voorwerpen neer met drie meter ertussen, het ene voorwerp staat voor de dood het andere voor het leven.
Ga maar eens bij de dood staan en voel hoe het daar is. sluit je ogen en neem waar.
Nu doe je het zelfde bij het voorwerp dat voor het leven mag staan. Ogen dicht en neem waar. Wat is het verschil? Het verschil in energie, sensaties in het lichaam en/of gedachten die bij je opborrelen.
Hierna loop je centimeter voor centimeter van het ene naar het ander voorwerp. Tijdens het lopen voel je waar je staat op dit moment in je leven. Dan is dat jouw plek ten opzichte van het leven en de dood. Nogmaals, op dit moment.
Dit is een schaal waarin je kunt bepalen hoe levendig of hoe dood je in het leven staat.

Nu ga ik iets schrijven dat misschien wat weerstand zal oproepen, maar ik doe het toch 
‘Door de manier waarop we met onszelf omgaan nodigen we al of niet de dood uit in ons leven’.
Met andere woorden, onze gedachten brengen ons dichterbij- of verder weg van de dood.

Persoonlijk

Een heel persoonlijk voorbeeld om hierin voor te gaan.

Een aantal jaren gelelden kreeg ik een hernia. Het deed behoorlijk pijn, ik moest gas terugnemen en kon niet meer werken. Daar vond ik ook nog eens wat van. Ik had het al zo lang kunnen rekken, waarom niet langer? Waarom ging het gewoon niet over?

De hernia verdween door voldoende rust en regelmaat en doorrrr ging ik! Werken maar! In mijn geval was dat een carrière als fysiek acteur. Doorrrrrrrr want er moest toch brood op de plank, de schoorsteen moest roken!
Voel je de druk?
In de bovenstaande woorden lees je dat ik hard werkte om mijn geld te verdienen.

Gaandeweg de jaren kreeg ik last van mijn linkerheup. Veel pijn bij bewegen en op een gegeven moment kon ik niet meer verder dan 100 meter lopen. Ik moest met tranen in mijn ogen toegeven dat ik niet meer kon. Ik isoleerde letterlijk en figuurlijk door de pijn en de beperking van mijn mijn actieradius.
Mijn vitaliteit was danig gedaald omdat ik jarenlang zwaar over mijn grenzen ben gegaan.

En daar komt het addertje uit de mouw 
Mijn gedachtes:
‘Ik kan niets anders dan acteren’.
‘Ik moet zo hard werken om genoeg geld te verdienen om de kinderen te voeden, de hypotheek te betalen enzovoort’.
‘The show must go on”
maar ook…
‘Bij elk applaus krijg ik volop bevestiging dat ik besta, ik wordt gezien, er wordt naar mij geluisterd en daarom doe ik ertoe!’

Deze gedachten waren niet allemaal even bewust, maar dreven mij wel naar het jarenlang uithollen van mijn vitaliteit.
Ik was een achtenveertig jarige man met de heup van een bejaarde (iemand die dichterbij de dood staat gezien de leeftijd). De heup was letterlijk tot op het bot versleten.
Eerst was daar de hernia, daarna de versleten heup. Ik ben er nog genadig vanaf gekomen.

Door mijn gedachten over schaarste ontstond hard werken, te hard werken, te lang, te veel, te zwaar en daardoor kon ik mezelf niet meer dragen.
Door mijn gedachten heb ik mijn vitaliteit aangetast en de dood in het leven uitgenodigd.

Op de schaal van dood en leven stond ik toen duidelijk aan de kant van de dood.

Dankbaarheid

Op de operatietafel heb ik het besluit genomen dat het anders moest gaan, er was genoeg noodzaak.
Met de nieuwe heup, waar ik intens dankbaar voor ben, is een nieuw leven begonnen.

Nu werk ik als buitencoach en wandel ik met mensen door de bossen. Ik doe oefeningen, opstellingen, en voer prachtige gesprekken. Ik kon toch nog iets anders! Er is brood op de plank, de schoorsteen rookt en ik sta dichter bij het leven dan bij de dood.

Informatie

Niet dat het erg is om dichtbij de dood te staan. Het oordeel over de dood is vaak een factor waardoor de dood aanweziger wordt.
Zie het als informatie. Vanuit die informatie kun je; of een todo-lijstje maken van acties die je vitaliteit brengen of naar liefdevolle acceptatie gaan van het onvermijdelijke.

We kunnen ons afwenden van wat er komen gaat, maar wat is er levendiger dan doodgaan? Omarm de dood, dan neem je het leven.

Ik kijk inmiddels graag op deze manier naar de dood. Dat geeft me rust, vertrouwen en een fijn gevoel.

Herken je jezelf hierin?

Fijne dag!
Jawi