Iedereen Is Een Filmster!

De popcorn op schoot, schoenen stiekem uitgetrokken, het 3D-brilletje op de neus, nog wat reclame uitzitten en dan begint het. Het orkest zet in, (expositie) een prachtige zonsopgang strijkt langs het houten strandhuis. De hoofdpersoon, een man, loopt zijn huis uit… en gaat weer naar binnen… werkt wat… sport… doucht… werkt wat… eet… belt… werkt wat… doet een dutje… werkt wat…ah! Een vrouw op een fiets… rijdt door… hij eet pizza…kijkt tv… eet popcorn… … … …

Wat een saaie film, er gebeurt niets! Geen avontuur, geen geweld, geen verdriet, geen vreugde, geen boodschap, geen seks: niks!
Bekijk je eigen leven maar eens als een film. Je zult zien dat er steeds een bepaalde structuur zit in de gebeurtenissen die zich voordoen. Die structuur heet in het theater en film de dramaturgische opbouw en zit vaak zo elkaar:
expositie: de context van het verhaal en kennismaking met de hoofdpersonen;
motorisch moment: een dramatische gebeurtenis zet het verhaal in gang;
ontwikkeling: het verhaal ontspint zich met obstakels die overwonnen moeten worden;
climax: de overwinning;
afwikkeling: we zijn opgelucht, gegroeid en leven nog lang en gelukkig.
De ene persoonlijke film is wat minder gevuld dan de andere maar uiteindelijk gaat het, net als in de bioscoop, om de ervaring die je opdoet.

Motorisch moment

Beng! Daar krijg je het voor je kiezen. Er gebeurt iets in jouw film waarop je moet reageren. Burn-out, hartinfarct, hersenbloeding, depressie, een ziekte, verlies van een dierbare. Dit is een akelige rijtje. De gebeurtenis die je leven op zijn kop zet, die chaos en onveiligheid brengt.
Ontwikkeling
De ontwikkeling betekent naar de bodem van het probleem gaan. De oorsprong van waar je bang voor bent zien, aanvaarden en kiezen of je volgend of leidend bent aan de angst. Angst voor schaarste. Schaarste aan financiën, schaarste aan liefde en schaarste aan kracht.
Wat levens-/filmtechnisch interessant is, is wat doe je er nu mee? Hoe reageer je op de gebeurtenis? (Ontwikkeling) Stop je opeens met roken, wat een symptomatische reactie is op bv een hartinfarct, of ga je kijken naar waarom je bent begonnen met roken. Wat heeft de sigaret je gegeven, wat je miste toen je begon? Wat in je leven wil je toedekken? Waar staat de verdoving voor?

Hernia

Één van mijn persoonlijke motorische momenten is bijvoorbeeld een hernia na het overlijden van mijn vader. Ik verging van de pijn en zakte op een gegeven moment door mijn been, als gevolg van verlamming. Ik kon mezelf letterlijk niet meer dragen. Mijn lichaam vertelde mij dat ik moest gaan liggen. Stoppen met werken, stoppen met streven naar meer werk en stoppen met vluchten.

Vluchten? Waarvoor?

Beginnen met naar binnen gaan, met erkennen dat ik niet meer verder kon. Ontwikkeling. Ik kocht een schriftje en de periodes die ik zittend kon doorbrengen vulde ik met schrijven, schrijven en nog eens schrijven. Ik schreef zonder onderbrekingen. Gaf mezelf toestemming alles op te schrijven zonder censuur. Wat ik schreef was rauw, hoekig en genadeloos naar mezelf en anderen toe. Het luchtte op en gaf meer inzicht.

Versleten

Een ander voorbeeld: acht jaar lang liep ik met steeds erger wordende pijn in mijn heup en lies. Er werd er geconstateerd dat ik een versleten heupgewricht had. Een hernia doet veel pijn maar bot-op-bot in je heup is ook geen pretje kan ik uit ervaring schrijven. Ik kon geen wandeling meer maken met mijn gezin waardoor ik moest afhaken als zij iets leuks gingen doen. Het isoleerde me in vele opzichten. Na jaren pijn moest ik toegeven (motorisch moment). Ik moest toegeven dat er een stukje van mij versleten was. Een 47-jarige met een heup van iemand van 75. Wat zegt dat? Weer kon ik mezelf niet meer dragen. Wat zegt dat? Wie niet horen wil moet maar voelen? Aanvankelijk dacht ik dat mijn lichaam mij in de steek liet, maar nu weet ik ik dat mijn lichaam het goed heeft gedaan, precies goed. Het heeft gewerkt als een alarmbel om erger te voorkomen. Wat dat erger is, weet ik natuurlijk niet maar ik weet wel dat het me op een spoor van nieuwe mogelijkheden en groei heeft gebracht.

Persoonlijk onderzoek

Fysieke Ontwikkeling: er volgde een operatie, die mij weer mobiel maakte. Mentaal ontstond er ont-wikkeling door het grote plaatje te bekijken. Inzicht dat ik uit een gezin stam waar geen ruzie was maar wel veel spanning. Waar emoties geen plek hadden en ouders onmachtig waren in het veilig verbinden met ons als kinderen. Ik voelde me eenzaam als kind en ontwikkelde strategieën zoals terugtrekken in onverschilligheid naar mijn ouders, terugtrekken van dreigende conflicten, schuld bij anderen leggen (slachtofferrol) in plaats van te kijken naar mijn aandeel. Dit persoonlijke onderzoek heeft mijn leven veranderd.

Het bijwonen van Kabbalah-cursussen daarna het Jaarprogramma van 365 dagen succesvol 2013 gaven een versnelling aan die ont-wikkeling. De combinatie van die twee hebben me op een ander pad gebracht. De verandering bestaat uit het verschil in drive. Vroeger bestond mijn drive uit bevestiging oogsten. Nu uit andere mensen willen zien en horen en mezelf en anderen doen groeien. Ik voel dat ik langzaam naar de climax van mijn film toega. Ik hoop niet te snel want het het pad erheen is het meest interessant.

Dankbaarheid

Uit de praktijk blijkt dat mensen kleine en grote motorische momenten nodig hebben om te groeien. Dit kan fysiek en mentaal zijn en is vaak een combinatie van beide, al ervaart niet iedereen dat als zodanig. De momenten geven ons noodzaak en daarmee motivatie om verandering van denken in te zetten en dat uit die verandering van denken andere gevoelens voortkomen. Dat je een gelukkiger leven kan leiden juist door tegenslag te ervaren.

Intens dankbaar ben ik dat de medische wereld zo ver is dat ze zo’n belangrijk gewricht kunnen vervangen en ik daarmee een grote kwaliteit van leven mag ontvangen. Dat ik een deel van de coaching die ik geef wandelend in de bossen mag doorbrengen! Nog dankbaarder ben ik voor het feit dat ik door mijn motorische momenten een leuker mens ben geworden voor mijn omgeving en mezelf. Over de afwikkeling van mijn film kan ik nog niet zoveel zeggen. Het is mijn wens dat die nog even op zich laat wachten.

Ik begrijp best dat mensen willen kiezen voor een minder gevulde film. Veel gebeurtenissen wil je echt niet meemaken en misschien zijn sommige films te zwaar.

Mijn film heeft, zoals bij ons allemaal,een beetje van alles. Er zit dood, pijn, geweld, liefde en seks in. Precies goed. De film waar ontwikkeling in zit, waarin draken overwonnen worden en karakterlijnen je gezicht tekenen.

The End

P.S.
Films die me altijd zullen bijblijven zijn ‘Breaking the waves’ en ‘La vita è bella’. Welke films koester jij?