EXTATISCH ENTHOUSIAST

Ken je dat gevoel van totale overweldiging door wat je hoort, ziet of voelt? BAM! Die momenten worden ijkpunten in je leven. Voor mij was zo’n ijkpunt, de eerste keer dat ik naar New York mocht. Ik werkte als acteur bij een groep die veel de wereld rondtrok en zo kwamen we ook in The Big Apple. Daar werken en een aantal weken zijn was geweldig. Het meest indringende moment van die tour was dat ik op het Empire State Building stond. Hoog boven de wereld in deze energieke stad. Ik vloog er bijna op eigen kracht vanaf voor een rondje Central Park. Verrukt belde ik mijn toenmalige vriendin M. op om mijn extatisch enthousiasme te delen.

J: “Lieverd! Ik sta op het Empire State Building en kijk rond over de wereld, ik zou willen dat jij bij me was! Het is zooooo gaaf!”
M: “Kun jij 22 september werken? Dat zou fijn zijn, dan is het rond.”

LIEFDESVERDRIET IN NEW YORK

De rest van het gesprek is ergens diep in het moeras van mijn hersenen weggezakt. M. voldeed op dat moment niet aan mijn verwachtingen en mijn wereld donderde in elkaar. Iets scherps wat al een aantal maanden sluimerde crashte in mijn hoofd en hart. Het volle besef dat onze relatie voorbij was. Volledig in de macht van verdriet en boosheid sleurde ik mezelf terug naar mijn hotelkamer om daar op het bed mijn tranen hartverscheurend los te laten. Na een tijd hoorde ik door het open raam het geloei van een ambulance die voorbij scheurde. Dat geluid maakte dat ik mezelf in een film waande. De camera zoomt uit, het kader vergroot en ik zie mezelf van bovenaf op bed liggen huilen. Door het verdriet heen trof mij de gedachte: best wel romantisch, liefdesverdriet in New York. Een ijkpunt dus. Een gevoel van groot verdriet en eenzaamheid. Wat nu?

EEN SOORT GEBROKEN BEEN

Niks nu. Doorwerken want ‘The show must go on’, dooreten en drinken, doorpraten over werk, doorslapen, door leuk doen. Zo deed ik dat toen. Anderen doen het anders. Wat blijft is een verwonding. Een soort gebroken been, maar dan niet zo fysiek. Wat gebeurt er als je een gebroken been hebt? Je gaat naar het ziekenhuis. Het been wordt onderzocht, er worden foto’s gemaakt, een diagnose gesteld. Gecompliceerde, of een eenvoudige breuk. Gips, eventuele plaatjes, boutjes en moertjes en vervolgens de tijd van heling. Sommige breuken moeten opnieuw gebroken worden om vervolgens nog beter te herstellen. Dit alles doe je zodat je in de toekomst weer zo optimaal mogelijk kan lopen.

HET SLIJT WEL

Een gebroken hart. Hoe behandel je dat?
“Oh dokter! Kunt u me helpen met mijn gebroken hart?” “Nou meneer, ik zal een even kijken of we kunnen diagnosticeren hoe gebroken dat hart van u wel niet is. Gefeliciteerd we hebben niets kunnen vaststellen, u bent zo gezond als een vis. Misschien voelt u zich wat somber, maar dat slijt wel, dag hoor!”
Zou je met een gebroken been gewoon doorlopen met de gedachte “Het slijt wel”? Nee natuurlijk niet! Je riskeert een leven lang hompelen en heel veel pijn. Vraagt een kwetsuur van je hart niet ook aandacht? Moet de situatie niet van alle kanten bekeken worden alsof je door een mri-scan gaat? En als de diagnose is vastgesteld, welke behandeling kies je dan om te helen? Goede gesprekken met een vriend of vriendin? Consulten bij een therapeut of coach? Zachte fluisteringen van mensen die bevestigen dat ze van je houden. Aandacht is waar het om gaat. Aandacht van anderen en vooral van jezelf. Niet wentelend in zelfbeklag en slachtofferschap, maar deinend op liefdevolle, helende aandacht.

Wat gebeurt er als je niet behandeld? Het hart zal zich verharden. Zich inkapselen zodat niemand het meer kan kwetsen. Je beschermt het, net zoals gips je been fixeert en beschermt. Logisch, die pijn ga je toch niet meer aan?!? Maar wanneer en hoe verwijder je het gips van je hart? Door het los te weken of met een cirkelzaag? Beide manieren werken, als er maar voldoende motivatie (lees noodzaak) is.

AANDACHT VOOR DE LIEFDESSPIER

Je ‘liefdesspier’ is verzwakt, minder sterk en soepel. Je verliest vertrouwen in zijn draagkracht en gaat nieuwe situaties niet snel meer aan. Als je besluit dat je weer iemand wil toelaten moet je trainen om die spier weer krachtig te maken. Mentale fysiotherapie. Aandacht geven aan wat er gebeurd is. Aandacht geven aan jouw stuk hierin. Hoeveel identiteit ontleen je aan een ander? Welke angst ligt hieraan ten grondslag? Waarom kies je nou juist degene die jou zo triggert? Als je deze spier de juiste aandacht geeft, hoef je niet hompelend door je liefdesleven.

Dit kan gelden voor elk trauma. Verlating, geweld, misbruik enz. Het zorgt voor verlies van vertrouwen, verstarring van je gevoel en verlies van verbinding met jezelf en de buitenwereld. En ja, er is een litteken of breuklijn, maar juist dat plekje kan je heel krachtig maken. We besteden over het algemeen veel meer aandacht aan onze lichamelijke, dan aan onze geestelijke gezondheid en ik gun iedereen daar een goede balans in. Met M. is het goed gekomen. Ze is één van mijn beste vrienden geworden. Een prachtig mens waar ik van hou en ik letterlijk mijn kinderen aan toevertrouw.