Op een nacht ongeveer drie jaar geleden schrok ik wakker. Er ging een deurtje open in mijn hoofd. Zo’n deurtje wat totaal overwoekerd was met de ranken van de tijd. Bijzonder is dat toch, dat je iets wat je hebt meegemaakt zo helemaal kunt ‘kwijtraken’. Althans zo lijkt het. Je hoofd is uiteindelijk toch een soort kasteel met allerlei torentjes, balzalen, stallen en schatkamers. In datzelfde kasteel bevinden zich ook wapenkamers, schietgaten en donkere kerkers met ketenen die iets ver weg in de krochten proberen vast te houden.

Iets ontsnapte er die nacht. Het ontsnapte, maakte me wakker en er ontstond een huilbui. Flitsen van een logeeravondje bij iemand die elke week bij ons thuis over de vloer kwam. Veel details zijn niet nodig. Een man, een jongetje, de vrouw van de man in de nachtdienst. De man had keuzevrijheid. Het jongetje niet. Ik weet nog dat ik bijna niet heb geslapen. Ik was van slag, bang en van pure spanning poepte ik het bed onder. Gelukkig is het bij één avond gebleven.

Na ontketening van die herinnering brak er een periode aan die in het teken stond van verontwaardiging, boosheid, verdriet en onbegrip. Toen ik mijn moeder vertelde over deze gebeurtenis was zij van slag en vol schuldgevoel. Ze heeft het nooit gemerkt of geweten. Ik had als jongetje niets verteld, omdat ik me schaamde voor wat er was gebeurd. Ik wist dat er iets raars was voorgevallen die avond. Ik wist dat er iets niet goed zat, maar het voelde ook een soort van spannend en ik heb het verhaal uit schuldgevoel goed verborgen gehouden.

Wat nu? Ga ik aangifte doen? Stap ik op de man af en confronteer ik hem en zijn vrouw met zijn voorkeuren? Als ik dat doe gedraag ik me als een boos slachtoffer. Als jongetje was ik slachtoffer, nu niet meer. Ik heb nu de mogelijkheid om te kiezen. Door bewust een stapje terug te doen en niet te reageren heb ik tijd gecreëerd. Tijd waarin ik op een rij kon zetten waarom dit is gebeurd. Hoe ik het ervaren heb, wat de gevolgen zijn als ik het naar buiten breng en wat ik mezelf aandoe als ik me hierin vastbijt. Als ik ervoor kies om er veel aandacht en energie aan te geven, groeit het en daar wil ik niet voor kiezen.
Je kunt je zelfs afvragen wie hier het slachtoffer is. Wie staat er werkelijk in het duister? Het slachtoffer of de dader?

Ik weet dat ik er genadig van af ben gekomen. Dat er veel heftiger verhalen zijn en ook veel meer verhalen dan er, aanvankelijk, naar buiten komen. Schuldgevoel en schaamte zitten vaak in de weg, maar weet je…… een kind is nooit schuldig. Wat het ook gevoeld heeft tijdens ontmoetingen met iemand. Of het nou boosheid, verdriet, schaamte, opwinding of liefde voelde, het kind is nooit schuldig.

Er overkomen ons allemaal dingen in het leven en we hebben allemaal de keuze. Kiezen we ervoor om onze drift te volgen en stil te blijven staan in pijn en lijden. Of kiezen we bewust voor voortgang en licht zonder het duister te ontkennen.
Het is een keuze tussen liefde en haat. Haat voor de ander spiegelt zich in haat voor jezelf. Liefde voor jezelf spiegelt zich in liefde naar de ander. Als we onszelf blijven focussen op pijn en lijden, dan blijven we staan op een plaats die pijn en lijden blijft bevestigen. Lijden neemt energie van jou en je omgeving, je krijgt antwoord op datgene wat je uitzendt. Je hebt dan ook altijd gelijk.

Kiezen voor liefde en groei doet ook pijn, maar er is geen sprake van lijden. Groei geeft energie aan jou en je omgeving. Groei gaat over vergeving, ruimhartigheid, grootmoedigheid en optimisme voor je omgeving en vooral voor jezelf.
Nogmaals wie is hier het slachtoffer?
Accepteer en vertrouw erop dat wat je tegenkomt in het leven, bestaat om te groeien. Ik weet dat er haat bestaat, ook in mij, maar ik kies, als ik me bewust ben van de keuze, voor De Liefde.

Weetje: Het Russische woord voor vergeving is prosjsjatj; dit betekent vereenvoudigen, natuurlijk maken, vrijwillig afzien van het gecompliceerde.